O matko!

Tak, jestem matką dwójki najwspanialszych moich nicponi – Niny i Miecia.  I usycham dzisiaj z tęsknoty, bo jedno dziecię – Nina – oddalone jest  jakieś 850 km od domu, a drugie – Miecio – 350 km.  To razem dobrze ponad 1000!  Za wiele dla matczynego serca.

Wyprowadzkę Niny do Freiburga w 2011 roku przeżyłam ciężko.  Dwa lata zajęło mi borykanie się z okrutnym losem.  Zniknęła z rodzinnego życia moja kobietka.  Odjechała w siną dal, w ramiona pewnego młodzieńca.  Studiować, dorośleć, żyć własnym życiem.  Każda smukła i długowłosa rowerzystka wydawała mi się wtedy moją córką.  Serce stawało na moment z tęsknoty.  Każde pożegnanie, na parkingu czy na dworcu, wydawało się być kolejnym rozstaniem na zawsze.

Nina urodziła się w Poznaniu w 1991 roku.  Od pierwszych chwil wiedzieliśmy, że z zawartości tego tłumoczka będziemy mogli być kiedyś bardzo dumni.  Jej niesamowity zmysł obserwacji, ciekawość świata towarzyszyły nam od pierwszych wspólnych chwil.  Nigdy nie było z nią nudno.  Czy to jej fantastyczne rysunki, machnięte ręką przedszkolaka w szkółce pani Yeterian, nowojorskiej artystki, czy przejście w kanadyjskiej szkole w marcu z pierwszej do drugiej klasy, a we wrześniu tego samego roku do trzeciej, czy wreszcie fakt, że w Niemczech, jako rzucona na głęboką wodę 12-latka, już po trzech miesiącach napisała klasówkę z biologii na „bardzo dobry” .  To ona pierwsza wygrała konkurs literacki, nie ja!  Mieszkając zaledwie dwa lata w nowym kraju, napisała tekścik, który zdeklasował wszystkich konkurentów.  Młodziutka Polka zwyciężczynią Isnyer Literaturtage w 2005 roku! Ach, zapomniałabym – kto pierwszy napisał książkę?  Oczywiście Nina.  Do dziś mamy rękopis.  I to świetnej książki.  Niestety, nie zatroszczyliśmy się o wydanie dzieła, ale jestem pewna, że odniosłoby niemały sukces na anglojęzycznym rynku.  Szkoda.  A ja?  Ja się za moją powieść nawet nie zabrałam…

Mogłabym tak pisać i pisać o tej mojej Ninie.

Jakby nie dosyć było szczęścia, mamy jeszcze Miecia.  Mój 13-letni nicpoń, niespożyty kawalarz, clown rodzinny (mimo że nie mieszkał nigdy w Polsce, już w wieku 9 lat znał na pamięć i potrafił bezbłędnie odtworzyć teksty kabaretowe Cezarego Pazury, bawiąc do łez dorosłych pasażerów pewnego samochodu jadącego przez Alpy!).  Ale też wrażliwiec, bo i rysuje świetnie, i pisze pamiętnik (od dawna!  i to po niemiecku!  brrr!), i komponuje muzykę.  I pięknie śpiewał w niemieckim chórze kościelnym (mój słowiczek).  Od lat gra na pianinie, obecnie jazzuje pod okiem londyńskiego nauczyciela, który  akompaniował między innymi Jess Stone.  A dyktando z języka niemieckiego potrafił ten mój nicpoń napisać najlepiej w klasie, na gładką jedynkę (szóstka) – polski uczeń w niemieckim gimnazjum!  I tak dalej, i tak dalej, i tak dalej…

Dziś mój przystojniak zdobywa szczyty górskie w Walii.  A ja siedzę tutaj sama i usycham z tęsknoty.  Jedno dziecko na dalekim wschodzie, drugie na bliższym, ale jednak odległym od Londynu zachodzie.

Nie wiem, co ze mną będzie, kiedy i Miecio wyprowadzi się za kilka lat.  Dziś mam tego dobry przedsmak.  Dzień na rozmyślania.  Smutne.

Chwalę się dzieciakami?  Nie, ja je po prostu bardzo, bardzo kocham.